بسم الله الرحمن الرحیم

از کتاب اصول کافی جلد1

باب سعادت وخوشبختی وشقاوت وبدبختی

1= امام صادق (ع)فرمود :براستی خدا پیش از انکه افریده های خود را بیافریند سعادت وشقاوت را افرید هرکه راخدا خوشبخت وسعادتمند افرید هرگز اورا دشمن ندارد اگر بد کند کار او را دشمن دارد نه خود را واگر بدبخت وبا شقاوت باشد هرگزش دوست ندارد واگر کار خوبی کند کارش را دوست دارد وخودش را دشمن دارد به خاطر سرانجامی که بسوی ان می رود هر گاه خدا چیزی را دوست دارد هرگزش دشمن ندارد وهرگاه چیزی را دشمن دارد هرگزش دوست ندارد.

2= ابو بصیر گوید: من حضور امام صادق (ع) نشسته بودم ویکی از ان حضرت چنین پرسید گفت: قربانت یابن رسول الله از کجا بدبختی دامنگیر کنهکاران شده تا در علم خدا گذشته که به کیفر کردار خود محکوم به شکنجه اند؟ امام فرمود : ای سوال کننده احدی از خلق خدای عز وجل به حق وشایستگی نسبت به حکم او قیام نکند ونتواند انرا به درستی درک کند وبسنجد چون خدا بدان حکم صادر کرد به دوستان خود نیروی معرفت بخشید و از رنج کردار انها کاست در عوض حقیقت شناسی انها وبه نافرمان منشان نیروی نافرمانی داد به خاطر پیشینه دانش خود در باره انها وبی تابی کردنشان از پذیرش فرمان خود وبناچار با انچه در علم خدا گذشته هم اهنگ شدند ونتوانستند وضعی به خود گیرند که انها را از عذاب خدا وارهاند زیرا دانش حق باور کردنی است وتحقق پذیرد وهمان است معنی خواهد هرچه خواهد وهمان راز نهان حضرت او است.

3= امام صادق (ع)فرمود: بسا که سعادتمندی به راه و روش شقاوتمندان پیش رود تا انجا که مردم گویند وه تا چه اندازه بدانها ماند  اری از انها است وسپس سعادتمندی سابقه او را جبران کند .وبسا که شقاوت مآبی را به راه وروش نیک بختان سعادتمند برند تا مردم گویند وه چه اندازه بدانها ماند اری او از انها است وسپس شقاوت او انچه از کار خیر کرده از میان ببرد براستی هرکه سعادتمند نوشته شده اگر از دنیا جز به اندازه اب نوشیدن شتری نماند سر انجام او به سعادت پایان یابد.

نویسنده زهرا پاکچشم